جیمز پی. الیسن

جیمز پی. الیسن (انگلیسی: James P. Allison‎؛ زادهٔ ۷ اوت ۱۹۴۸) یک دانشمند در زمینه ایمنی‌شناسی اهل ایالات متحده آمریکا است. وی استاد تمام، رئیس دپارتمان ایمنی‌شناسی و مدیر اجرایی بخش ایمنی‌درمانی مرکز سرطان ام.دی. اندرسون دانشگاه تگزاس است. یافته‌های او منجر به تولید درمان‌های جدید ضدسرطان برای برخی از انواعِ کشندهٔ این بیماری شده‌است. او همچنین رئیس «مؤسسهٔ پژوهش سرطان» (CRI) در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی و عضو شورای مشورتی آن است. وی به دلیل کشفیاتش در زمینه مبارزه با سرطان به همراه تاسوکو هونجو برنده جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی سال ۲۰۱۸ شد.[4]

جیمز پی. الیسن
جیمز پی. الیسن در سال ۲۰۱۵ میلادی
زادهٔ۷ اوت ۱۹۴۸ ‏(۷۲ سال)
آلیس، تگزاس، ایالات متحده آمریکا
محل زندگیهیوستون، تگزاس
ملیت آمریکایی
محل تحصیلدانشگاه تگزاس در آستین
شناخته‌شده برایپژوهش‌های ایمنی‌شناسیِ سرطان
همسر(ها)پادمانی شارما، ام‌دی، پی‌اچ‌دی[1]
جایزه(ها)جایزه بریکترو در علوم زیستی (۲۰۱۴)
جایزه تانگ (۲۰۱۴)[2]
جایزه لوئیزا گراس هوروویتس (۲۰۱۴)
جایزه هاروی (۲۰۱۴)
جایزه بین‌المللی بنیاد گردنر (۲۰۱۴)
جایزه پاول ارلیش و لودویگ دارمشتیتر (۲۰۱۵)
جایزه پژوهش پزشکی بالینی لسکر-دی‌بیکی (۲۰۱۵)[3]
جایزه ولف (۲۰۱۷)
جایزه بالزان (۲۰۱۷، به‌طور مشترک با رابرت دی. شرایبر)
جایزه خوبری (۲۰۱۷، به‌طور مشترک با آنتونی آر هانتر)
جایزه بین‌المللی ملک فیصل (۲۰۱۸)
جایزه مرکز پزشکی آلبانی (۲۰۱۸)
جایزه دکتر پل یانسن برای پژوهش‌های زیست‌پزشکی (۲۰۱۸)
جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی (۲۰۱۸؛ به‌طور مشترک با تاسوکو هونجو)
پیشینه علمی
رشته(های) فعالیتایمنی‌شناسی
محل کارمرکز سرطان ام.دی. اندرسون دانشگاه تگزاس
دانشگاه کالیفرنیا، برکلی
استاد راهنماجی. بری کیتو

علاقه‌مندیِ علمی او طی سالیان متمادی، چگونگی فعال‌شدن و تکامل لنفوسیت‌های تی و همچنین ایجاد و گسترش شیوه‌های نوین ایمنی‌درمانی تومورها بوده‌است. وی نخستین کسی است کمپلکس پروتئینی گیرندهٔ آنتی‌ژن و لنفوسیت تی را جداسازی کرد.[5]

زندگی حرفه‌ای

الیسن نخست در سال ۱۹۶۹ میلادی در رشتهٔ میکروبیولوژی لیسانس گرفت. سپس موفق شد مدرک دکترای خود را در رشتهٔ زیست‌شناسی از دانشگاه تگزاس در آستین دریافت کند و در این دانشگاه از شاگردان «جی. بری کیتو» بود. وی در سال ۱۹۸۵ میلادی استاد ایمنی‌شناسی و رئیس «مؤسسهٔ پژوهش سرطان» در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی شد و سپس در سال ۲۰۰۴ به مرکز سرطان مموریال اسلون–کترینگ در شهر نیویورک رفت و رئیس «مرکز ایمونوتراپی سرطان لودویگ»، رئیس بخش آموزش ایمونولوژی، مدیر بخش مطالعات ایمونولوژی و ایمونولوژیست ویزیت‌کنندهٔ بیماران در این مرکز شد. او همچنین تا سال ۲۰۱۲ میلادی، پژوهش‌گرِ مؤسسه پزشکی هاورد هیوز (HHMI) بود تا سرانجام در همان سال، به مرکز سرطان ام.دی. اندرسون دانشگاه تگزاس پیوست و از آن هنگام، رئیس دپارتمان ایمنی‌شناسی آن مرکز بوده‌است.[6]

الیسن در سال ۲۰۱۸

او عضو آکادمی ملی علوم، آکادمی ملی پزشکی، انجمن میکروبیولوژی آمریکا، انجمن پیشبرد علوم آمریکا، رئیس مؤسسهٔ پژوهش سرطان و عضو شورای مشورتی آن است. پیش از آن، وی ریاست انجمن ایمونولوژیست‌های آمریکا را نیز به‌عهده داشت.

زندگی شخصی
درمان سرطان با استفاده از مهار فرایند تنظیم منفی دستگاه ایمنی (CTLA4, PD1)

وی با یکی از همکارانش به نام «پادمانی شارما» در مرکز سرطان ام.دی. اندرسون دانشگاه تگزاس ازدواج کرده‌است. مادرش را در سن ۱۱ سالگی به دلیل ابتلا به لنفوم و برادرش را در سال ۲۰۰۵ به‌دلیل ابتلا به سرطان پروستات از دست داد. او در یک گروه موسیقی جاز متشکل از ایمونولوژیست‌ها و سرطان‌شناس‌ها به نام «چک‌پوینتس» و همچنین یک گروه موسیقی محلی به نام «چک‌مِـیتز»، سازدهنی می‌نوازد.[1]

منابع
  1. Ackerman, Todd (30 December 2015). "For pioneering immunotherapy researcher, the work is far from over". Houston Chronicle. Retrieved 4 August 2016.
  2. "First Tang Prize for Biopharmaceutical Science Awarded to James P. Allison, PhD, and Tasuku Honjo, MD, PhD". www.tang-prize.org. ASCO Post. 10 July 2014. Retrieved 4 August 2016.
  3. Foundation, Lasker. "Unleashing the immune system to combat cancer | The Lasker Foundation". The Lasker Foundation. Lasker Foundation. Retrieved 4 August 2016.
  4. "The Nobel Prize in Physiology or Medicine 2018". The Nobel Prize. Nobel Media. Retrieved 1 October 2018.
  5. "James Allison". Cancer Research Institute. Cancer Research Institute. Retrieved 4 August 2016.
  6. "James P. Allison, Ph.D. - Immunology - Faculty - MD Anderson Cancer Center". faculty.mdanderson.org. Retrieved 4 August 2016.

پیوند به بیرون
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.