تلویزیون در ایران

تلویزیون در ۱۳۳۶ در ایران معرفی شد، زمانی کهٰ تلویزیون ایرانٰ در تهران، به عنوان تلویزیونی متعلق به بخش خصوصی و اجراگر انحصاری بازرگانی ایجاد شد، و یک امتیاز انحصاری پنج ساله به آن اعطا گردید، که برای بار دوم نیز تکرار شد.[1] یک شعبه جنوبی از تلویزیون ایران، که در آبادان قرار داشت، در ۱۳۳۸ ایجاد شد.[2] برنامه‌های آن شامل مسابقات نمایشی و برنامه‌های آمریکایی بود که به پارسی دوبله شده بود. حبیب ثابت، یک بهائی و یکی از بزرگ‌ترین صنعتگران ایران در آن زمان، ایجاد کننده اولین ایستگاه تلویزیونی بود.[3]

با صنعت تلویزیون در ایران اشتباه نشود.

یک شبکه تلویزیونی ملی جداگانه، در ۱۳۴۴، برای آموزش همگانی بیش تر ایجاد شد. تلویزیون ایران در ۱۳۴۷ ملی شد، این تلویزیون تبدیل به یک انحصار دولتی گردید که تا ۱۳۵۷، ۹ هزار شغل ایجاد کرد. بعد از آن تلویزیون ملی ایران در سال ۱۳۵۰ با رادیو ایران ادغام شد، که رادیو و تلویزیون ملی ایران را تشکیل دادند. برنامه‌های رنگی در ۱۹۷۸ شروع شد، با این وجود بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ به صورت رنگی پخش شده بود.

پس از سال ۱۳۵۷ و روی کار آمدن جمهوری اسلامی، رادیو و تلویزیون ملی ایران به کار خود ادامه داد، اما نام آن بهٰ صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایرانٰ تغییر کرد.[4]

اگر چه دیش‌های ماهواره‌ای بر طبق قانونی در ۱۳۷۳ ممنوع شدند،[5] مرکز تحقیقات صدا و سیما تخمین می‌زند که آن‌ها در ۷۰٪ خانه‌های ایرانیان استفاده می‌شوند.[6]

با وجود اینکه بارها و بارها از پارازیت استفاده گردید، کانال بی‌بی‌سی فارسی در ۲۰۱۱ به طور هفتگی ۷٫۲ میلیون مخاطب داشت.[7] GEM TV، یکی از محبوب‌ترین کانال‌های ماهواره‌ای در ایران است. این شبکه مستقر در دبی است پخش آن در کشور غیرقانونی است.[8] فارسی ۱, یک کانال ماهواره‌ای که متعلق به نیوز کورپریشن است و بیش تر به پخش کمدی‌ها و درام‌هایی از کشورهای دیگر آسیایی و آمریکای لاتین می‌پردازد، یکی از محبوب‌ترین کانال‌های کشور است.[9]

کانال های خصوصی و ماهواره ای

بیشتر این کانال ها از کشور های خارجی پخش می گرددند و رایگان می باشند و مردم بوسیله دیش های ماهواره ای این کانال ها را دریافت می کنند.

- کانال های در حال پخش:

کانال های دولتی

جستارهای وابسته

منابع
  1. William Bayne Fisher; P. Avery; G. R. G. Hambly; C. Melville (1991-10-10). The Cambridge History of Iran. Cambridge University Press. p. 810-811. ISBN 978-0-521-20095-0.
  2. Hamid Naficy (2011-09-16). A Social History of Iranian Cinema, Volume 2: The Industrializing Years, 1941–1978. Duke University Press. p. 38. ISBN 978-0-8223-4774-3.
  3. "Habib Sabet Is Dead; An Iranian Altruist And Industrialist, 86". The New York Times. p. 30.
  4. Hossein Shahidi (2007-05-11). Journalism in Iran: From Mission to Profession. Routledge. p. 95. ISBN 978-1-134-09391-5.
  5. "Iran Prohibits Satellite Dishes To Bar U.S. TV". The New York Times. p. 6.
  6. "Iran: Regime admits over 40% Iranians view satellite TV despite crackdown". NCRI. Retrieved 17 November 2013.
  7. "BBC Persian audience doubles to 6m". The Guardian. Retrieved 17 November 2013.
  8. "Soap Opera's Disappearance Adds to TV Drama in Iran". NYTimes.com. Retrieved 17 November 2013.
  9. "TV Channel, Part Owned by Murdoch, Draws Threats in Iran". NYTimes.com. Retrieved 17 November 2013.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.