تقی بینش

پدر او علیرضا رکن‌التولیه از خاندان نقیب بود. او در رشته‌های ادبیات، موسیقی و فیزیک تحصیل کرد و نزد اساتیدی نظیر علی‌اکبر فیاض و محمدتقی مدرس رضوی به تحقیق در زمینهٔ ادبیات فارسی پرداخت. او همچنین موسیقی عملی و نظری را نزد علی‌اکبر شهنازی و سلیمان روح‌افزا فرا گرفت.[2]

بینش مدیر مسؤول نشریهٔ فرهنگ خراسان بود. از او مقاله‌های فراوان در مجله‌های ادبی به چاپ رسید. اما مهم‌ترین آثار او عبارت بودند از تصحیحاتی که بر متون قدیمی ایران انجام داده بود از جمله: کتاب المصادر زوزنی، دیوان ظهیرالدین فاریابی، دیوان شمس طبسی، دیوان نظام‌الدین قمر اصفهانی، شمارنامهٔ حاسب طبری، کتاب نتیجه الدوله، کتاب الابناء فی تاریخ الخلفاء عمرانی (عربی)، کتاب‌های مقاصد الالحان و جامع الالحان عبدالقادر مراغه‌ای، رساله بنایی (به اتفاق دکتر داریوش صفوت)، کتاب «شرح ادوار» عبدالقادر مراغه‌ای همراه با متن عربی الادوار صفی‌الدین ارموی، و کتاب کنز التحف.[2]

تقی بینش در مقدمه کتاب منتخب اشعار اعتماد اثر سید احمد اعتماد الااسلام آورده است: در این کتاب اشعاری را میخوانید که شعله محبت در آن ها زبانه می کشد و یک روح حساس و متشنج در خلال آنها تجلی است. اشعار اعتماد از صنعت لبریز است، در میان چهارده هزار بیت شعری که از او باقی مانده کمتر بیتی می توان یافت که از صنایع بدیع التزام و تجنیس و الفاظ ثقیل و معنون و لغات شاذ خالی باشد و گاه بقدری صنعت زیاد می شود که خواننده را به اعجاب وا می دارد.[3]