تصرف عدوانی

تصرف که از آن به ید ( دست ) هم تعبیر می‌شود عبارت است از سلطه و اقتداری که شخص به طور مستقیم یا به واسطه غیر، بر مالی دارد.[1]

مادهٔ ۱۵۸ قانون آئین دادرسی مدنی دادگاههای عمومی و انقلاب دعوای تصرف عدوانی را چنین تعریف می‌کند: «دعوای تصرف عدوانی عبارت است از ادعای متصرف سابق مبنی بر اینکه دیگری بدون رضایت او مال غیرمنقول را از تصرف وی خارج کرده و اعادهٔ تصرف خود را نسبت به آن مال درخواست می‌نماید.» این تعریف فقط شامل اموال غیرمنقول است؛ پس اگر کسی به صورت عدوانی اتومبیل یا تلفن همراه یا مال منقول دیگری را از تصرف او خارج سازد، تعریف فوق این موارد را شامل نخواهد شد. اگر مال با رضایت متصرف سابق از تصرف او خارج شده باشد و به تصرف دیگری درآید سپس متصرف سابق از رضایت خویش پشیمان شده و عدول نماید، عنوان تصرف عدوانی بر فعل متصرف لاحق صادق نخواهد بود.[2]

در دعوای تصرف عدوانی شخصی که ادعا دارد مال از ید او خارج شده نیازی ندارد به مالکیت خود استناد کند بلکه کافی است تصرف سابق خود بر مال را به اثبات برساند.به طور کلی سه معیار در دعوای تصرف عدوانی مطرح است: 1-اثبات سابقه تصرف خواهان 2-اثبات لحوق تصرف خوانده (تصرفات بعدی خوانده) 3-اثبات عدوانی بودن تصرف(اینکه مال بدون اجازه متصرف سابق به تصرف دیگری درآمده است)

کسی که در دعوای تصرف عدوانی شکست می خورد می تواند پس از آن دعوای مالکیت مطرح کند اما عکس این قضیه ممکن نیست.

در بعد حقوقی در سال ۱۳۷۸ قانون‌گذار در قانون آیین دادرسی دادگاه‌های عمومی و انقلاب در امور مدنی مواد نسبتاً زیادی را به این بحث اختصاص داد و بدین ترتیب، رویه‌اش روشن‌تر و بهتر از بعد کیفری مسئله شد و اکنون مسائل مبهم و مورد اختلاف در این بعد کمتر دیده می‌شود.[3]

• نیازی به ارائه دلیل مالکیت(مانند سند رسمی) از طرف خواهان نیست.
• دعاوی تصرف عدوانی خارج از نوبت رسیدگی می شوند.
• برای صدور دستور موقت نیازی به اخذ تامین از خواهان برای خسارات احتمالی نیست.
• هزینه دادرسی دعوای تصرف عدوانی به دلیل غیر مالی بودن آن مقطوع و ارزان است.