تاریخ شفاهی
تاریخ شفاهی یکی از شیوه‌های پژوهش در تاریخ است که به شرح و شناسایی وقایع، رویدادها و حوادث تاریخی بر اساس دیدگاه‌ها، شنیده‌ها و عملکرد شاهدان، ناظران و فعالان آن ماجراها می‌پردازد.[1]
تاریخچه
در قالب شیوهٔ امروزی، تاریخ شفاهی برای نخستین بار در سال ۱۹۴۸ در دانشگاه کلمبیا بنیان نهاده شد. با تشکیل انجمن تاریخ شفاهی در سال ۱۹۶۶ و نیز بنای بخش تاریخ شفاهی دانشگاه هاروارد در سال ۱۹۶۷ گسترش افزون‌تری پیدا کرد، و در قالب مبحثی جدی در محفل‌های پژوهشی و تاریخی جهان شناخته گشت و مورد پذیرش واقع شد.[1]
پانویس
- «تاریخ شفاهی». سازمان اسناد و کتابخانهٔ ملی ایران. دریافت‌شده در ۱۰ آبان ۱۳۸۸.
منابع
- تاریخ شفاهی، سازمان اسناد و کتابخانهٔ ملی ایران.
پیوند به بیرون
- تاریخ شفاهی، مرکز مطالعات و تحقیقات فرهنگ و ادب پایداری، دفتر ادبیات انقلاب اسلامی.
- پروژه تاریخ شفاهی ایران- دانشگاه هاروارد
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.