تاریخ استرالیا

پیش از ورود بریتانیایی‌ها بومیان جزیره استرالیا و جزیره‌نشینان تنگه تورس به بیش از ۷۰۰ زبان و گویش گوناگون حرف می‌زدند. امروز بیش از ۱۰۰ زبان از این زبان‌ها استفاده می‌شوند اگرچه نسل جوان بومی، تنها به کمتر از ۲۰ زبان بومی صحبت می‌کنند. تاریخ شفاهی فرهنگ بومی، بسیار مهم است زیرا بیانگر سرگذشت مردم و سرزمین است.

بومیان جزیره استرالیا در حال بازی گُری

واژه Dreaming (یه معنی "رویاپردازی") واژه‌ای غربی است که بیشتر برای تعریف مجموعه‌ای از دانش، ایمان، و عملی استفاده می‌شود که زندگی بومیان را هدایت می‌کند.

والدین و افراد پیرتر، داستان‌های رویاپردازانه را برای نسل جوان تعریف می‌کنند. این داستان‌ها به کودکان می‌آموزند که چگونه سرزمین آنها شکل گرفت و آن مردم در آن سرزمین، ساکن شدند. این داستان‌ها همچنین درس‌های عملی ارزشمندی به کودکان می‌دهند مانند اینکه در بوته‌زار، کجا دنبال غذا بگردند.

داستان‌های رویاپردازانه با موسیقی، ترانه، و رقص بیان می‌شوند. هنگامیکه بومیان جزیره استرالیا و جزیره‌نشینان تنگه تورس می‌رقصند و می‌خوانند احساس نزدیکی عمیقی با نیاکان خود می‌کنند.

اَشکال اصلی هنر بومی استرالیا، سنگ‌نگاری، یا نقاشی‌ها و طرح‌های روی زمین هستند. مردم استرالیای مرکزی معمولا از هنرهای تجسمی، مانند نقطه، دایره، و نمادهای فرهنگی ویژه استفاده می‌کردند تا سرزمین و داستان‌های رویاپردازانه خود را تعریف کنند. درحالیکه مردم بخش‌های شمالی، انسان‌ها، حیوانات، نمادها، و ارواح را نقاشی می‌کردند.

امروز نیز رویاپردازی همچنان برای بومیان استرالیا مهم است.

در سده ۱۷ (میلادی) در عصر کاوش، کاوشگران اروپایی بخش‌هایی از استرالیا را کشف کردند که «Terra Australis Incognita» (به معنی "سرزمین ناشناخته جنوبی استرالیا") نامیده می‌شد. در سال ۱۶۰۶ (میلادی) یک مرد هلندی به نام ویلم جانسون، بخش باختری شبه‌جزیره کیپ یورک در نوک شمالی کوئینزلند را نقشه‌برداری کرد. در حدود همان زمان، یک کشتی اسپانیایی به فرماندهی لوییز تورس وارد تنگه تورس در شمال استرالیا شد.

در اواخر همان سده، دریانوردان هلندی، ساحل استرالیای غربی را کشف کردند و آنرا «New Holland» (به معنی "هلند نو") نامیدند.

در سال ۱۶۴۲ (میلادی) آبل تاسمان، ساحل خشکی تازه‌ای را کشف کرد و آنرا «Van Diemen’s Land» "سرزمین فَن دیمِن" نامید (که امروز، تاسمانی) نامیده می‌شود. او همچنین هزاران مایل از سواحل استرالیا را نقشه‌برداری کرد. نقشه ناتمام او از هلند نو نشان می‌دهد که او تصور می‌کرده، سرزمین استرالیا به پاپوآ گینه نو در شمال استرالیا وصل است.

کاوش‌های اروپایی‌ها تا سال ۱۸۱۲ (میلادی)

  ۱۶۰۶ ویلم جانسون

  ۱۶۰۶ لوییز تورس

  ۱۶۱۶ درک هارتوگ

  ۱۶۱۹ فردریک دو هاوتمن

  ۱۶۴۴ آبل تاسمان

  ۱۶۹۶ ویلم دو ولامینگ

  ۱۶۹۹ ویلیام دمپیر

  ۱۷۷۰ جیمز کوک

  ۱۷۹۷-۹۹ جرج باس

  ۱۸۰۱-۰۳ متیو فلیندرز

ویلیام دمپیر نخستین بریتانیایی بود که پا به خاک استرالیا گذاشت. او در سال ۱۶۸۴ (میلادی) وارد ساحل شمال باختری استرالیا شد. شدت خشکی و بیابانی بودن منطقه باعث شد او فکر کند که این سرزمین تازه، جای خوبی برای بازرگانی یا زندگی نیست.

تا هنگام ورود کاپیتان جیمز کوک انگلستانی به ساحل خاوری استرالیا در سال ۱۷۷۰ (میلادی) اروپایی‌ها دست به اکتشاف در جای دیگری از استرالیا نزدند. دولت بریتانیا کوک را برای اکتشاف در اقیانوس آرام جنوبی راهی سفر کرده بود. او ساحل خاوری استرالیا را نقشه‌برداری کرد. کشتی او به نام «Endeavour» (به معنی "تلاش") در خلیج بوتانی پهلو گرفت که امروز در جنوب سیدنی قرار دارد. جیمز کوک این سرزمین را «New South Wales» نامید و آنرا قلمرو جرج سوم پادشاهی متحده اعلام کرد.

استرالیا از این جهت که نخستین ساکنان اروپایی آن محکومان و بزهکاران بوده‌اند یکتا است. پس از آنکه ایالات متحده آمریکا استقلال خود را از بریتانیا بدست آورد بریتانیا دیگر نمی‌توانست محکومان خود را به آنجا بفرستد. بنابراین ظرفیت زندان‌های بریتانیا پر شد. در سال ۱۷۸۶ (میلادی) بریتانیا تصمیم گرفت که برخی محکومان خود را به مستعمره تازه نیو ساوث ویلز بفرستد.

نخستین فرماندار مستعمره نیو ساوث ویلز، کاپیتان آرتور فیلیپ بود. او ۱۱ کشتی را به سلامت از بریتانیا به سمت دیگر جهان در نیو ساوث ویلز رساند و "نخستین ناوگان" در ۲۶ ژانویه ۱۷۸۸ به دماغه سیدنی رسید. در گاه‌شماری رسمی دولت استرالیا این روز را به نام روز ملی استرالیا نام‌گذاری کرده‌اند.

نخستین سال‌های تازه‌واردان استرالیا دوران بسیار دشواری بود. برای اطمینان از اینکه مردم، گرسنه نمانند آرتور فیلیپ برای همه، از جمله خود و زیردستانش، جیره غذایی برابری تعیین کرد. حس همدردی و عزم راسخ او به نجات مستعمره‌نشینان در آن سال‌های نخست کمک کرد.

زندگی محکومان در سکونتگاه تازه، با کار سخت همراه بود. آنهایی که دوران محکومیت خود را به پایان می‌رساندند آزاد می‌شدند و با پیوستن به جامعه، فرصت کار و داشتن خانواده را می‌یافتند.

نخستین ساکنان اروپایی استرالیا اصلیت انگلستان، اسکاتلند، ویلز، و ایرلند داشتند. مردم اسکاتلند، ویلز، و ایرلند همواره با انگلستان در جنگ بودند اما این چهار گروه در استرالیا به خوبی در کنار یکدیگر کار و زندگی کرده‌اند.

محکومان و از بند رها شدگان، فرصت‌های تازه‌ای در مستعمره تازه یافتند. برخی آزاد شدگان، کسب‌وکار خودشان را راه انداختند. دیگران نیز به کشاورزی، بازرگانی، مغازه‌داری، و کار دولتی پرداختند.

همزمان با آرتور فیلیپ، فرماندار لکلن مک‌کواری نیز نقش مهمی در نخستین سال‌های تاریخ استرالیا دارد. او بین ۱۸۱۰ و ۱۸۲۱ (میلادی) فرماندار نیو ساوث ویلز بود و نقش موثری در تبدیل آن به یک سرزمین آزاد به جای تبعیدگاه داشت. او صنعت کشاورزی را بهبود بخشید و راه و امکانات دولتی تازه ساخت و گسترش کارهای اکتشافی را تشویق کرد.

لکلن مک‌کواری در آموزش و پرورش سرمایه‌گذاری کرد و حق محکومان پیشین (از بند رها شدگان) را به رسمیت شناخت. او به برخی از بند رها شدگان، کارهایی چون قضاوت و کار در ادارات دولتی داد.

فرماندار لکلن مک‌کواری به خاطر تغییرات مثبتی که در مستعمره نیو ساوث ویلز ایجاد کرد شخصیت محترمی در تاریخ استرالیا است. دانشگاه مک‌کواری در نیو ساوث ویلز به افتخار او نامگذاری شده است.

این برداشت وجود داشت که فرماندار، قدرت بسیار زیادی دارد. بنابراین در سال ۱۸۲۳ (میلادی) شورای قانونگذاری نیو ساوث ویلز برای ارائه مشاوره به فرماندار بعدی و اصلاح مستعمره، بنیان‌گذاری شد.

دولت بریتانیا سیاست فرستادن محکومان به نیو ساوث ویلز را در ۱۸۴۰، به تاسمانی در ۱۸۵۲، و استرالیای غربی در ۱۸۶۸ پایان داد. در مجموع بیش از ۱۶۰,۰۰۰ به استرالیا فرستاده شدند. در نهایت، جدایی بین محکومان پیشین و مهاجران تازه‌وارد از میان رفت. از دهه ۱۸۵۰ (میلادی) خودِ مستعمره‌نشینان، مستعمره‌های خود را مدیریت می‌کردند و می‌خواستند جامعه‌ای درخور احترام داشته باشند. هنوز هم بسیاری از استرالیایی‌ها به میراث محکومان خود افتخار می‌کنند.

نخستین ساکنان بریتانیایی استرالیا تلاش کردند مواد اولیه ناآشنای این منطقه را در خوراک آشنای خود استفاده کرده و با اینکار، خوراک بومی خود را با مواد خوراکی در دسترس، سازگار کنند. آنها برای پخت خوراک از گوشت کانگورو، شترمرغ استرالیایی (اِمو)، وامبت، والابی، یا مورچه‌خورک استفاده می‌کردند. نخستین کتاب آشپزی با مواد خوراکی استرالیایی در سال ۱۸۶۴ (میلادی) چاپ شد.[1]

نخستین استعمارگران در نیو ساوث ویلز با شرایط سختی مواجه شدند. بومیان جزیره استرالیا و جزیره‌نشینان تنگه تورس، یاد گرفته بودند که چگونه در شرایط دشوار محیط خشک استرالیا زندگی و آنرا مدیریت کنند. اگرچه آنها نیز از دوران‌های خشک‌سالی، آسیب دیده بودند.

کوه‌های آبی (تقریبا در ۵۰ کیلومتری باختر سیدنی) چالش بزرگی را در برابر نخستین اکتشافات درون سرزمینی سیدنی قرار داد. در نهایت در سال ۱۸۱۳ (میلادی) سه مرد به نام‌های گریگوری بلاکسلند، ویلیام ونتوُرث، و ویلیام لاسون از این کوهستان گذشتند. جاده و راه‌آهنی که امروز از دل کوهستان آبی می‌گذرند هنوز همان مسیر عبور آنها را دنبال می‌کنند.

در سوی دیگر این کوه‌ها کاوشگران، زمین‌های وسیعی را یافتند که جای خوبی برای پرورش گاو و گوسفند بود. آنسوی این زمین‌ها سرزمینی خشک و بیابانی بود.

کاوشگران اروپایی مشکل پیدا کردن آب و همراه داشتن خوراک کافی داشتند. یک کاشف آلمانی به نام لودویگ لایشهارت در ۱۸۴۸ (میلادی) هنگامیکه تلاش می‌کرد از خاور به باختر استرالیا برود گم شد.

در ۱۸۶۰ (میلادی) رابرت اوهارا برک و ویلیام جان ویلز، سفر خود را از ملبورن آغاز کردند تا از جنوب به شمال سرزمین استرالیا را بپیمایند. آنها سفر اکتشافی بزرگی را آغاز کردند اما این سفر، بسیار دشوار بود. برک و ویلز صحرانوردان باتجربه‌ای نبودند. آنها کمک زیادی از مردم بومی یاندروواندا گرفتند اما هر دو آنها هنگام بازگشت از سفر درگذشتند. اگرچه آنها در سفر اکتشافی خود شکست خوردند اما داستان آنها در هنر و ادبیات استرالیا ماندگار شده است. تجربه آنها نمونه غم‌انگیزی از شرایط آب‌وهوایی سخت زندگی در استرالیا است.

حتی با اینکه مهاجران، در مناطق معتدلی زندگی می‌کردند اما باز هم زندگی سخت بود. پس از چند دوره سیل و خشک‌سالی، باز هم این احتمال وجود داشت که مهاجران، راه تامین زندگی خود را از دست بدهند و کشاورزان مجبور شوند همه چیز را دوباره آغاز کنند. بااینحال مردم دست از تلاش نکشیدند و راه خود را ادامه دادند. گزاره «Aussie battler» (به معنی "استرالیایی مبارز") نشانگر همین روحیه مبارزه‌طلبی و تاب‌آوری آنها است.

پیشگامان استرالیا به خاطر شجاعتشان در زندگی در آن دوران دشوار، ستایش می‌شوند. هنگامیکه مردان از خانواده خود دور بودند یا می‌مُردند زنان آنها کسب‌وکار یا کشاورزی آنان را ادامه می‌دادند.

در این نخستین سال‌های سخت بود که حس دوستی در میان استرلیایی‌ها پا گرفت. این دوستی در میان مردانی که در صحرای استرالیا سفر می‌کردند یا پشم‌چینی و گله‌داری می‌کردند بسیار قوی بود. همچنین در این سال‌های دشوار، مهاجران به یکدیگر کمک می‌کردند. این سنت هنوز هم بخش مهمی از سبک زندگی استرالیایی است.

کشف طلا در نیو ساوث ویلز در اوایل ۱۸۵۱ (میلادی) زندگی مردم را زیرورو کرد. مدت کوتاهی پس از آن، طلا در مستعمره تازه استقلال یافته ویکتوریا نیز پیدا شد.

در پایان سال ۱۸۲۵ (میلادی) نزدیک به ۹۰,۰۰۰ نفر از دیگر نقاط استرالیا و سراسر جهان برای جستجوی طلا به ویکتوریا سفر کردند.

جویندگان طلا در آرارات، ویکتوریا (۱۸۵۴)

قیام یورکا رویداد دموکراتیک مهمی در تاریخ استرالیا به شمار می‌آید. ممکن بود نیروهای دولتی در هنگام گرفتن پول پروانه اکتشاف طلا از جویندگان طلا با آنان بسیار بدرفتار باشند. در ۱۱ نوامبر ۱۸۵۴ نزدیک به ۱۰,۰۰۰ نفر در بیکری هیل، در بلرت گرد هم آمدند تا منشور حقوق دموکراتیک پایه را تصویب کنند که حذف پروانه‌های گران اکتشاف طلا و امکان رای‌دهی برای داشتن نماینده در مجلس ویکتوریا از جمله این حقوق بودند.

به دنبال این جنبش، نرده دفاعی یورِکا در منطقه حفاری یورکا در خاور بلرت ساخته شد. در آنجا بود که جویندگان طلا به پرچم یورکا (نمادی از چلیپا) سوگند خوردند تا در کنار یکدیگر بایستند و برای دفاع از حقوق و آزادی‌های خود بجنگند. در صبح ۳ دسامبر ۱۸۵۴ مقامات دولتی، سربازها را فرستادند تا به اردوگاه یورکا حمله کنند. در این جنگ کوتاه، جویندگان طلا پیروز و نزدیک به ۳۰ نفر کشته شدند.

رهبران قیام به جرم خیانت بزرگ، به دادگاه کشانده شدند اما هیچ هیئت منصفه‌ای حاضر به محکوم کردن آنها نشد. یک کمیسیون پادشاهی اعلام کرد که این اشتباه دولت بوده و به بسیاری از خواسته‌های معدنچیان پاسخ مثبت داد که داشتن نماینده سیاسی را نیز دربرمی‌گرفت. یک سال بعد، رهبر قیام، پیتر لالور به عضویت مجلس ویکتوریا در آمد.

در سال‌های بعد، قیام یورکا تبدیل به نمادی از اعتراض و باور به عدالت و برابری شد.

تب طلا استرالیا را از جهات گوناگونی عوض کرد. در هنگام تب طلا جمعیت مردم غیر بومی از ۴۳۰,۰۰۰ نفر در ۱۸۵۱ به ۱/۷ میلیون نفر در ۱۸۷۱ رسید و نخستین راه‌آهن و تلگراف برای وصل کردن مناطق با جمعیت رو به رشد ساخته شدند.

در همه مستعمره‌های استرالیا به غیر از استرالیای جنوبی، ذخایر بزرگ طلا پیدا شدند. اقتصاد به سرعت رشد کرد. صنعت طلا جای تولید پشم را گرفت و مهمترین منبع صادرات استرالیا شد. در حدود سال ۱۸۹۰ (میلادی) استرالیا یکی از بالاترین استانداردهای زندگی در جهان را داشت.

در نخستین سال‌های مستعمره‌ها کسانی که "تصرف‌گر" نامیده می‌شدند مناطق بزرگی، از زمین تا کشتزار را اشغال کردند. با اینکه آنها هیچ پولی برای این زمین‌ها نپرداخته بودند اما این زمین‌ها را دارایی خود می‌دانستند. پس از پایان نخستین تب طلا دولت تلاش کرد این زمین‌ها را از تصرف‌گران پس بگیرد.

در دهه ۱۸۶۰ (میلادی) دولت تلاش کرد که زمین‌های تصرف شده را به کسانی که در آنها کار می‌کردند و خانواده‌هایشان بفروشد تا در آنها کشاورزی کنند. اما تصرف‌گران تلاش کردند تا جای ممکن، زمین‌ها را در مالکیت خودشان نگه دارند.

تا هنگام ساختن راه‌آهن، کشاورزان تازه‌ای که کشتزار آنها دور از بازار بود با شرایط دشواری مواجه بودند. امکان گرفتن دستمزد بالاتر در شهرها زندگی در مناطق روستایی و کار برای دستمزد پایین را ناخوشایند کرده بود.

سنت استرالیا در ساخت دستگاه‌هایی برای آسان‌سازی کار کشاورزی، از استرالیای جنوبی آغاز شد. برای نمونه، گاوآهن ریشه کن جهنده که در دهه ۱۸۷۰ (میلادی) ساخته شد امکان پاکسازی آسان زمین سفت برای کشاورزی غلات را داد.

شتربانانی که از خاور میانه به استرالیا آمدند در شهر کوچکی به نام ماری، استرالیای جنوبی در ۷۰۰ کیلومتری شمال آدلاید ساکن شدند. زندگی طولانی مسلمانان در این شهر، باعث رشد فرهنگ اسلامی در آن شد. نخستین مسجد استرالیا نیز در این شهر (و پس از آن در ۱۸۸۹ در آدلاید) ساخته شد. پس از ساخت راه‌آهن شتربانان به کشور خود بازگشتند اما گروهی از آن‌ها در استرالیا باقی ماندند و گروه کوچکی از نوادگان آنان هنور در ماری زندگی می‌کنند که نام‌های خانوادگی مانند "بی‌جا درویش"، "دوست محمد"، "شمروز خان" و "ظریف خان" دارند. برگزاری رقابت‌های سالیانه شترسواری استرالیا در ماری، میراث شتربانان افغان است. همزمان با برگزاری این مسابقات، غذاهای افغانی نیز پخته می‌شود که با هم آشنا می‌شوید.[2]

مسجد ماری در ماری، استرالیای جنوبی (دسامبر ۱۸۴۴)

«درویش بی‌جا» یا «بی‌جا درویش» شتربان پرآوازه افغان بود که در سال ۱۹۵۷ (میلادی) در شهر پورت آگوستا در درگذشت. داگلاس استوارت شاعر سرشناس استرالیایی در شعری نام "افغان" ویژگی‌های بی‌جا درویش را توصیف می‌کند.[2]

پس از پایان ساخت خط آهن، دولت استرالیا دستور داد تا شتربانان، شترهای خود را بکشند. اما آنها شترها را در طبیعت رها کردند. به همین دلیل، امروز بزرگ‌ترین جمعیت شترهای جهان که بیش از یک میلیون نفر تخمین زده می‌شود در سرزمین‌های مرکزی استرالیا زندگی می‌کند.[2]

به غیر از درگیری بین مهاجران و بومیان، استرالیا تاریخ صلح‌آمیز تحسین برانگیزی داشته است. در تاریخ استرالیا جنگ داخلی یا انقلاب وجود نداشته است.

سربازان استرالیایی در قاهره (۱۹۱۴)
بسیاری از استرالیایی‌ها با خود، کانگورو و دیگر حیوانات استرالیایی را بردند و برخی از آنها را به باغ‌وحش جیزه سپردند.

نسل‌های زیادی از استرالیایی‌ها به امپراتوری بریتانیا وفادار ماندند.

به عنوان یک پاسگاه اروپایی در نزدیکی آسیا، استرالیا از نظر تاریخی احساس آسیب‌پذیری می‌کرده است. این احساس پس از تبدیل امپراتوری ژاپن تبدیل به یک قدرت نظامی، بیشتر شد. تکیه استرالیا بر امپراتوری بریتانیا و نیروی دریایی آن برای دفاع از خود بود. استرالیا در هر دو جنگ برای حفظ قدرت امپراتوری بریتانیا و دفاع از خود جنگید.

استرالیا در اوت ۱۹۱۴ وارد جنگ جهانی اول شد و در سال ۱۹۱۵ (میلادی) در حمله به امپراتوری عثمانی که متحد امپراتوری آلمان بود مشارکت کرد. سربازان سپاه مشترک استرالیا و نیوزیلند (اَنزَک) (به انگلیسی: New Zealand Army Corps (Anzacs)) در نبرد گالیپولی نقش مهمی ایفا کردند.

آنها مجبور بودند در حالیکه نیروهای ترک به سوی آنها شلیک می‌کنند از صخره‌های پرشیب بالا بروند. با وجود اینکه مردان جوان زیادی مردند اما بالاخره توانستند از صخره‌ها بالا بروند و پیروز شوند. استرالیایی‌ها به روحیه اَنزَک بسیار افتخار می‌کنند.

پس از نبرد گالیپولی، نیروهای استرالیایی در جبهه باختری در بلژیک و فرانسه جنگیدند. در آنجا بود که این سربازان را «بیل زَن» نامیدند. چون آنها وقت زیادی را برای کندن و تعمیر ترانشه‌ها صرف کردند. با فرماندهی ارتشبد جان موناش، بیل زن‌های استرالیایی به پیروزی‌های بزرگی در واپسین نبردها در برابر امپراتوری آلمان دست یافتند و فرانسوی‌ها به خاطر کمک استرالیایی‌ها به پیروزی، قدردانی ماندگاری از آنها کردند.

نیروهای استرالیا همچنین در خاور میانه نیز حضور داشتند و در دفاع از کانال سوئز و پیروزی نیروهای متفقین در شبه‌جزیره سینا و فلسطین نقش مهمی ایفا کردند.

سنت اَنزَک در شبه‌جزیره گالیپولی در ترکیه شکل گرفت.

با ورود سربازان استرالیایی به گالیپولی در ۲۵ آوریل ۱۹۱۵ یک رشته عملیات جنگی آغاز شد که ۸ ماه طول کشیدند و بیش از ۲۶,۰۰۰ نفر تلفات داشتند. از میان این تلفات ۸۰۰۰ نفر کشته شدند یا به خاطر بیماری درگذشتند. شجاعت و روحیه این سربازان، افسانه اَنزَک را شکل داد و گزاره «Anzac» اَنزَک بخشی از زبان استرالیا و نیوزیلند شد.

در ۲۵ آوریل ۱۹۱۶ استرلیا، نیوزیلند، انگلستان، و نیروهای متحد در مصر، نخستین سالگرد ورود نیروهای استرالیایی به گالیپولی را گرامی داشتند. از آن پس، روز ۲۵ آوریل به عنوان روز اَنزَک شناخته می‌شود.

در دهه ۱۹۲۰ (میلادی) مراسم روز اَنزَک در سراسر استرالیا برگزار می‌شد و ایالت‌ها روز اَنزَک را تعطیل رسمی اعلام کردند.

نخستین بزرگداشت روز اَنزَک در سیدنی (۲۵ آوریل ۱۹۱۶)

یادمان‌های بزرگ جنگ در مراکز ایالت‌ها ساخته شدند. بناهای تاریخی در شهرها و شهرستان‌ها در سراسر کشور، ادای احترام به مردان و زنانی هستند که در آن جنگ و درگیری‌های بعدی کشته شدند.

روز اَنزَک، روزی است که یاد همه آنهایی که در جنگ‌ها، درگیری‌ها، و ماموریت‌های صلح کشته شده و حس دوستی، پایداری در برابر مشکلات، و فداکاری آنان برای آیندگان این کشور، گرامی داشته می‌شود. این روز همچنین روزی برای تامل در معانی مختلف جنگ است.

امروز، روز اَنزَک در استرالیا و سراسر جهان، جشن گرفته می‌شود. سربازان زن و مرد استرالیایی، صلح‌بانان، و کهنه سربازان کشورهای دیگر که از جنگ بازگشتند همگی با افتخار در رژه روز اَنزَک شرکت می‌کنند.

در دوره رکود بزرگ، فشار بسیار زیادی به مردم استرالیا آمد. این رکود با سقوط بورس نیویورک در اکتبر ۱۹۲۹ آغاز شد. دلایل دیگر رکود در استرالیا سقوط قیمت کالاهای استرالیایی و ناآرامی‌ها در بخش صنعت به خاطر از دست رفتن کارها و درآمدها بودند. در میانه سال ۱۹۳۲ (میلادی) تقریبا ٪۳۲ استرالیایی‌ها بیکار بودند.

تاثیر رکود بر جامعه استرالیا ویرانگر بود. بدون کار و درآمد ثابت، بسیاری از مردم، خانه‌های خود را از دست دادند. آنها مجبور بودند در پناهگاه‌های موقت و بدون وسایل گرمایشی و بهداشتی زندگی کنند. برخی مردها خانواده خود را ترک کردند یا به الکلیسم رو بردند. بسیاری از کودکان طبقه کارگر، مدرسه را در ۱۳ یا ۱۴ سالگی ترک کردند. بسیاری از زنان در مشاغل سطح پایین کار کرده و به‌تنهایی از کودکان و خانه‌های خود مراقبت می‌کردند.

در زمان منتهی به رکود، دولت استرالیا برنامه‌ای برای پشتیبانی از بیکاران نداشت. به غیر از خیریه‌ها و برخی سازمان‌های خصوصی، مردم فقیر به فواید عامه و برنامه‌های استخدامی وابسته بودند. اقتصاد از ۱۹۳۲ دوباره بهبود یافت اما در بسیاری موارد، آسیب وارده به خانواده‌ها بهبود نیافت.

در دوره ررکود بزرگ، نقش اساسی خیریه‌ها و داوطلبان استرالیایی برجسته بود.

در جنگ جهانی دوم استرالیایی‌ها در جبهه نیروهای متحد علیه آلمان نازی در اروپا، مدیترانه، و شمال آفریقا جنگیدند. آنها همچنین در جنوب خاور آسیا و اقیانوس آرام نیز علیه امپراتوری ژاپن جنگیدند.

نیروهای استرالیایی در بیایان‌های شمال آفریقا در برابر محاصره طولانی مدت در برابر آلمان‌ها و ایتالیایی‌ها در شهر طبرق ایستادگی کردند که آخرین خط دفاعی در برابر نیروهای آلمانی در مصر بود. برای ۸ ماه طولانی، این مردان (که بیشترشان استرالیایی بودند) با زندگی در غارها و شکاف‌ها در برابر حملات سهمگین و شرایط دشوار، مقاومت کردند. عزم راسخ، شجاعت، و شوخ‌طبعی آنان، همراه با راهکنش تهاجمی فرماندهانشان، منبع الهام آنها در برخی از تاریک‌ترین روزهای جنگ بودند. آنها با این کار، به شهرت ابدی «The Rats of Tobruk» (به معنی "موش‌های طبرق") رسیدند.

انفجار تانکر ذخیره نفت خام در نخستین حمله هوایی امپراتوری ژاپن به داروین (۱۹ فوریه ۱۹۴۲)

در ۱۹۴۱ (میلادی) امپراتوری ژاپن، جنگ در اقیانوس آرام را آغاز کرد. در پی آن، سربازان استرالیایی به دفاع از پاپوآ گینه نو برخاستند. این وظیفه به عهده سربازان ساده و سربازان وظیفه جوانی سپرده شد که آموزش نظامی کمی دیده بودند. آنها با دشمن در جنگل و در طول گذر پُر شیب و گلی جنگیدند که به راه کوکودا شناخته می‌شود. نیروهای استرالیایی جلوی پیشرفت ژاپنی‌ها را گرفتند. مانند خلیج کوچک اَنزَک در گالیپولی، راه کوکودا نیز تبدیل به زیارتگاهی برای برخی استرالیایی‌ها شده است.

در ۱۹۴۲ (میلادی) ژاپنی‌ها پایگاه بریتانیایی‌ها در سنگاپور را تصرف کردند. نزدیک به ۱۵,۰۰۰ نفر از نیروهای استرالیایی در بین اسیرشدگان بودند که برای کار در ساخت راه‌آهن تایلند-برمه به کار گرفته شدند. در هنگام ساخت این راه‌آهن، خیلی از استرالیایی‌ها مورد رفتار بی‌رحمانه ژاپنی‌ها قرار گرفتند. بااینکه زندانیان استرالیایی از یکدیگر پشتیبانی می‌کردند اما بیش از ۲,۷۰۰ نفر از آنان جان خود را از دست دادند.

مدت کوتاهی پس از جنگ جهانی دوم، از ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۳ نیروهای مسلح استرالیا در قالب نیروی چند ملیتی سازمان ملل متحد برای جنگ برای دفاع از کره جنوبی در برابر نیروهای کمونیست کره شمالی فرستاده شدند.

کمی پس از آن استرالیا به کمک ایالات متحده آمریکا در پشتیبانی از دولت ویتنام جنوبی در برابر نیروهای کمونیست ویتنام شمالی پیوست تا دوباره این کشور را متحد کنند. جنگ ویتنام، همچنان بزرگترین تعهد نیروهای مسلح استرالیا از هنگام جنگ جهانی دوم است. حضور استرالیا در این جنگ از ۱۹۶۲ تا ۱۹۷۳ طولانی‌ترین جنگ استرالیا است. مشارکت استرالیا در این جنگ، جنجالی بود. بسیاری از استرالیایی‌ها با هدف نشان دادن مخالفت خود با جنگ و به‌ویژه، اعزام مردان جوان استرالیایی، به خیابان‌ها رفتند.

وزارت دفاع استرالیا همچنین در درگیری‌هایی در تیمور شرقی، عراق، سودان، و افغانستان شرکت کرده و در عملیات نیروهای صلح‌بان سازمان ملل متحد در بخش‌های زیادی از جهان در خاور میانه، و منطقه آسیا-اقیانوسیه حضور داشته است.

مانند روز اَنزَک، استرالیایی‌ها یاد و خاطره کسانی را که در جنگ، خدمت کرده و درگذشته‌اند را در روز بزرگداشت، گرامی می‌دارند. در ساعت ۱۱ صبح روز ۱۱ نوامبر (روز پایان جنگ جهانی اول) هر سال، استرالیایی‌ها دست از کار می‌کشند تا فداکاری مردان و زنانی را که در جنگ‌ها شرکت کرده، کشته شده یا آسیب دیده‌اند را گرامی بدارند و لباس قرمز می‌پوشند.

در دوره بین دو جنگ جهانی، محدودیت شرایط ورود به استرالیا باقی ماند. بااینحال مهاجرت به استرالیا و به‌ویژه مردان از جنوب اروپا افزایش یافت. این مهاجران با خود مهارت‌های زیاد، تحصیل، و ارزش‌های فرهنگی خود را آوردند. آنها به توسعه صنایع مناطق روستایی کمک کردند و راه و راه‌آهن ساختند. سنگ‌تراشان باتجربه ایتالیایی، نقش مهمی در ساخت ساختمان‌های دولتی و مسکونی داشتند.

در پایان دهه ۱۹۳۰ (میلادی) پناهندگان یهودی اروپایی که از تهدید آلمان نازی می‌گریختند وارد استرالیا شدند. آنها از آلمان، اتریش، چکسلواکی، مجارستان، و لهستان می‌آمدند. بسیاری از آنان افرادی با تحصیلات عالی بودند و به پیشرفت اقتصاد و فرهنگ استرالیا کمک زیادی کردند.

نزدیک به ۱۸,۰۰۰ سرباز ایتالیایی که در جنگ جهانی دوم به اسارت در آمدند در کمپ‌های اسرای جنگی در استرالیا نگه داشته شدند. آنها تنها برای مدت کوتاهی در کمپ ماندند و در این مدت به خوبی با آنها رفتار شد. بسیاری از این اسرا چیزهای زیادی درباره کشور و مردم استرالیا آموختند. پس از جنگ، بسیاری از آنان به عنوان مهاجر به استرالیا بازگشتند.

پس از جنگ جهانی دوم، استرالیا برای افزایش جمعیت خود، مهاجرت از دیگر کشورهای اروپایی را تشویق کرد. میلیون‌ها نفر از آلمان نازی گریخته بودند یا چون اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی کشورشان را اشغال کرده بود دیگر نمی‌توانستند به کشور خود بازگردند. نزدیک به ۱۷۰,۰۰۰ نفر از آورگان جنگ به استرالیا رفتند تا زندگی تازه‌ای را آغاز کنند.

ورود مهاجران اهل مالت به سیدنی (۱۳ دسامبر ۱۹۴۸)

همچنین کمبود شدید نیروی کارگر وجود داشت. در آن هنگام، دولت استرالیا فکر می‌کرد رشد جمعیت برای آینده کشور، ضروری است. مهاجران بالغ و سالم که کمتر از ۴۵ سال سن داشتند با داشتن ۱۰ پوند استرالیا می‌توانستند به استرالیا مهاجرت کنند و برای فرزندان آنها رایگان بود. اما همچنان مهاجرت به ملیت‌های اروپایی و بریتانیایی محدود بود.