بید (سرده)

معمولاً شیره پوست آنها حاوی مقادیر بالای اسید سالیسیلیک است. آنها دارای پوست نرم، غالباً خم‌شونده، چوب سخت، شاخه‌های باریک و ریشه‌های بزرگ، فیبروسیت و غالباً ساقه‌دار هستند. ریشه‌های این نوع درختان را به خاطر سختی، اندازه و دوام بالای آنها می‌شناسند و حتی از قسمت‌های بیرون از خاک درخت نیز می‌رویند.

برگ‌ها معمولاً کشیده هستند و ممکن است انتهای آنها تخم‌مرغی نیز باشد و در برخی موارد لبه‌های دندانه‌دار دارند. بیشتر گونه‌های بید برگریز هستند. برخی گونه‌ها نیمه‌همیشه‌سبز هستند. گونه‌های با برگ‌های چرم‌مانند در بیدها کم دیده می‌شود.

برخی از گونه‌های مهم آن چنین‌اند:

• بید مجنون (نام علمی: Salix babylonica): گونه‌ای که در اصل متعلق به نواحی خشک شمالی کشور چین بوده اما از طریق جاده ابریشم به دیگر نقاط جهان راه یافته‌است.
• بید سفید (نام علمی: Salix alba): گونه‌ای از بید که در شمال آفریقا، اروپا، آناتولی، عراق، ایران، افغانستان، قفقاز، قفقاز، تالش و سیبری می‌روید.
• زردبید (نام علمی: Salix acmophylla): گونه‌ای از بید که در ایران، افغانستان، پاکستان، ترکمنستان، عراق، سوریه، فلسطین، سینا، شمال هندوستان و جنوب‌شرق ترکیه می‌روید.
• بیدمشک (نام علمی: Salix aegyptiaca): گونه‌ای که در ایران نیز می‌روید و از آن عرق بیدمشک می‌گیرند.
• بید قطبی (نام علمی: Salix arctica): گونه‌ی خزنده‌ی بسیار کوچکی از بید است که خود را برای زنده ماندن در ناحیه‌ی قطبی وفق داده است.
• سپیدار: درختی بلند که در ایران می روید.

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ بید (سرده) موجود است.

اطلاعات مرتبط در ویکی‌گونه: Salix

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «willow». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۱ اردیبهشت ۱۳۹۳.