بومی‌سرایی
بومی‌سرایی (یا شعر محلی) بهره گیری عناصر بومی در فرم یا محتوای شعر می باشد. اشعار محلی را می‌توان در مجموع دو دسته کرد: نخست اشعـاری که در آن ها لزوماً ًگویش و واژگان محلی استفاده نشده است، مانند ترانه‌های فایز و برخی از اشعار منوچهر آتشی (بومی سرایی در محتوا). دوم، اشعاری که با استفاده کلی از گویش محلی و واژگان بومی سروده شده‌اند.(بومی سرایی در فرم و محتوا یا گویشی). محمد بیابانی و ایرج شمسی زاده و سید جعفر حمیدی و فرج الله کمالی از شاعران طلایه دار بومی سرایی(نوع دوم) در شعر جنوب هستند.[1]
منابع
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.