بنده سینگ بهادر

بنده سینگ بهادر انگلیسی: Banda Singh Bahadur؛ به پنجابی: بنده سنگه بهادر با تلفظ: باندا سینک بهادر؛ ( ۲۷ اکتبر ۱۶۷۰ – ۹ ژوئن ۱۷۱۶ دهلی) که همچنین با نام‌های سادهٔ بنده بهادر،[2] بنده سینگ، لاچمن دس و مادو دس [3][4] شناخته می‌شود، یک سلحشور جنگجو و فرماندهٔ نظامی سیک بود.

بنده سینگ بهادر
مجسمه بابا باندا سینگ بهادر در چاپار چیری
نام در زمان تولدلاجمن دِو
زادهٔ۲۷ اکتبر ۱۶۷۰
راجاپوری، جامو
درگذشت۹ ژوئن ۱۷۱۶
دهلی، امپراتوری مغول هند
ملیتسیک
دیگر نام‌هاگوربخش سینگ
سال‌های فعالیت۱۷۰۸–۱۷۱۶
شناخته‌شده برای
پیش ازچحاجا سینگ دیلون
فرزندان۱ آجای سینگ ۲ رانجت سینگ

زندگی

بنده سینگ بهادر در ۲۷ اکتبر ۱۶۷۰ در لاچمن دِو متولد شد. او در ۱۵ سالگی خانه را ترک گفت و با تزکیه نفس به زاهدی تبدیل شد که لقب «مادو دَس» را گرفت.

بنده سینگ بهادر در ناندید در کرانه رودخانه گوداواری خانقاهی برپا کرد و در آنجا در سپتامبر ۱۷۰۸ با گورو گوبیند سینگ دیدار کرد و به یکی از مریدان او تبدیل شد. او تحت هدایت و لطف گورو گوبیند سینگ، نیروی کافی و قدرت رهبری مبارزه علیه امپراتوری گورکانی هند را یافت.

نارندرا مودی نخست وزیر هند و سر وزیر پنجاب در یادبود سیصدمین سالگرد مرگ بابا بنده سینگ بهادر.

اولین اقدام مهم بنده سینگ بهادر، تصرف استان گورکانی سمانای پنجاب در نوامبر سال ۱۷۰۹ بود.[3] او جنگ‌های زیادی علیه گورکانیان مسلمان را رهبری کرد و وزیر خان را در سیرهند کشت. پس از استقرار در پنجاب و ایجاد حکومت خالصا، بنده سینگ بهادر به لغو سیستم موسوم به زمین‌داری و احقاق حقوق مالکیت زمین به کشاورزان پرداخت.

اعدام

در ۷ دسامبر ۱۷۱۵ بنده سینگ بهادر دستگیر و در یک قفس آهنین قرار داده شد. بقیه سیک‌ها را نیز دستگیر و به زنجیر کشیدند.[5] ۷۸۰ سیک دربند را همراه با ۲۰۰۰ سر که بر فراز نیزه‌ها کرده بودند و ۷۰۰ سر جدا شده از بدن را که در سبدهایی قرار داده شده بود به دهلی آوردند تا در دل مردم روستاها هراس افتد.[6][7] آنها را به قلعه سرخ دهلی آورده و تحت فشار قرار دادند تا مسلمانان شوند.[8]

به اسیران گفته شد در صورت امتناع از اسلام آوردن همه آن‌ها را خواهد کشت. هر روز ۱۰۰ سیک اسیر را به بیرون قلعه آورده و در ملأ عام به قتل می‌رساندند.[9] این کار برای حدود هفت روز ادامه داشت.[10] پس از ۳ ماه اسارت[11] در ۹ ژوئن ۱۷۱۶، چشمان بنده سینگ را از حدقه بیرون آورده، بدنش را قطعه قطعه کردند و پوستش را کندند تا کشته شد.[3][12]

پانویس

  1. Sagoo, Harbans (2001). Banda Singh Bahadur and Sikh Sovereignty. Deep & Deep Publications.
  2. Rajmohan Gandhi, Revenge and Reconciliation, pp. 117–18
  3. Ganda Singh. "Banda Singh Bahadur". Encyclopaedia of Sikhism. Punjabi University Patiala. Retrieved 27 January 2014.
  4. "Banda Singh Bahadur". Encyclopedia Britannica. Retrieved 15 May 2013.
  5. Duggal, Kartar (2001). Maharaja Ranjit Singh: The Last to Lay Arms. Abhinav Publications. p. 41. ISBN 9788170174103.
  6. Johar, Surinder (1987). Guru Gobind Singh. The University of Michigan: Enkay Publishers. p. 208. ISBN 9788185148045.
  7. Sastri, Kallidaikurichi (1978). A Comprehensive History of India: 1712-1772. The University of Michigan: Orient Longmans. p. 245.
  8. Singh, Gurbaksh (1927). The Khalsa Generals. Canadian Sikh Study & Teaching Society. p. 12. ISBN 0-9694092-4-9.
  9. Jawandha, Nahar (2010). Glimpses of Sikhism. Sanbun Publishers. p. 89. ISBN 9789380213255.
  10. Singh, Teja (1999). A Short History of the Sikhs: 1469-1765. Patiala: Publication Bureau, Punjabi University. p. 97. ISBN 9788173800078.
  11. Singh, Ganda (1935). Life of Banda Singh Bahadur: Based on Contemporary and Original Records. Sikh History Research Department. p. 229.
  12. Singh, Kulwant (2006). Sri Gur Panth Prakash: Episodes 1 to 81. Institute of Sikh Studies. p. 415. ISBN 9788185815282.

منابع

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ بنده سینگ بهادر موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.