بث‌شبع

این حکایت در بسیاری از روایات اهل سنت نیز آمده‌است. البته در این روایات به هیچ رو صحبت از زنا نیست بلکه داود، با انگیزه ازدواج با بتشبع، دستور داد همسرش را به جبهة جنگ بفرستند؛ و چون او کشته شد، با بتشبع ازدواج کرد. این روایت را به واسطه انس بن مالک (متوفی ۹۳) به محمد نسبت داده‌اند و از ابن‌عباس (متوفی ۶۸)، سدی (متوفی ۱۲۷)، حسن بصری (متوفی ۱۱۰)، وَهْب بن مُنَبَّه (متوفی ۱۱۶) و دیگران نیز روایت کرده‌اند.[5]

گروهی از مفسران اهل سنت ، آیات ۲۱ تا ۲۵ از سوره «ص» را ناظر به نکوهش داود به سبب این عمل دانسته‌اند. بنابر مضمون این آیات، هنگامی که داود به نماز ایستاده بود، دو نفر از دیوار بالا رفتند و بر او در محراب وارد شدند و دربارهٔ اختلافی که با یکدیگر داشتند، داوری عادلانه خواستند. یکی از آن دو گفت که ما دو برادریم و برادر من ۹۹ میش دارد و من یک میش، و از من می‌خواهد که آن را هم به او واگذارم. داود این خواسته برادر را ستم دانست و سپس دریافت که به آزمایش الهی مبتلا شده‌است. پس، از پروردگارش آمرزش خواست، خدا نیز خطای او را بخشید. به نظر این مفسران، آن دو تن، فرشتگانی بودند که دعوایی ساختگی مطرح کرده بودند تا داود را به خطایی که در حق اوریا کرده بود، و با داشتنِ همسران متعدد همسر دیگری گرفته بود، متوجه کنند.[5]

اما بسیاری دیگر از مفسران و متکلمان اهل سنت ، این حکایت را دروغ و ساخته و پرداخته حَشویّه می‌دانند و آیات یادشده را به گونه‌ای دیگر تبیین می‌کنند. ابن حزم آن را ساخته یهود می‌داند و معتقد است که این آیات دربارهٔ تنازع دو انسان (نه دو فرشته) بر سر گوسفندان است، و استغفار داود را در این آیه، راجع به این موضوع نمی‌داند.[5]

فخررازی بر این نظر بوده‌است که حتی حشویّه نیز، که هرگونه روایتی را می‌پذیرند، حاضر به قبول چنین نسبتی به خودشان نیستند؛ بنابراین، چگونه ممکن است چنین نسبتی به داود پیامبر داده شده باشد، در حالی که خداوند او را در آیات قبل و بعد به بیست صفت پسندیده ستوده‌است. او در تفسیر این آیات می‌گوید گروهی که قصد کشتن داود را داشتند، برای رسوا نشدن خود این داستان را ساختند و داود خواست آنان را مجازات کند، اما منصرف شد و از این قصدش توبه کرد. عضدالدین ایجی و جرجانی نیز با او هم‌عقیده‌اند و جرجانی اضافه می‌کند که شاید استغفار داود برای آمرزش گناه متعرضان بوده باشد.[5]

البته آن گروه از علمای اهل سنت که این آیات را راجع به همان روایت داود و همسر اوریا می‌دانند، چون معتقدند که خطای داود از نوع گناه صغیره بوده‌است و در ارتکاب گناهان صغیره برای پیامبران اشکالی نیست، آیات مذکور را به چندگونه تفسیر کرده‌اند که این اقوال در کتاب‌ها دسته‌بندی شده‌است.[5]

در تفاسیر سنّی و شیعه، از علی بن ابی طالب نقل شده‌است که هر کس این ماجرا را به گونه‌ای نقل کند که قصه پردازان می‌گویند، او را ۱۶۰ ضربه تازیانه خواهد زد؛ هشتاد ضربه برای قَذْف و هشتاد ضربه برای اینکه این قذف در حق یکی از پیامبران صورت گرفته‌است. از جعفر صادق نیز علاوه براین مضمون، روایات دیگری رسیده‌است. از جمله، قمی روایتی از صادق، مطابق با روایات اهل سنت ، نقل می‌کند، لاکن علمای شیعه آن را بر تقیّه حمل کرده‌اند. علی بن موسی الرضا نیز این حکایت را تکذیب کرده و ماجرای ازدواج داود و بتشبع را به این صورت یاد کرده‌است که در آن روزگار مرسوم بود سربازانی که در جبهه جنگ کشته می‌شدند، همسرانشان حق ازدواج نداشتند، و چون خداوند ازدواج داود را با همسر اوریا پس از اتمام عدّه مباح کرد، این ازدواج بر مردم گران آمد.[5]