انگلیسی نو

انگلیسی نو (به انگلیسی: New English مخفف NE) گونه ای از زبان انگلیسی است که با وقوع دگرگونی بزرگ واکه‌ها، از اواخر سده چهاردهم آغاز شد و در ۱۵۵۰ میلادی به فرجام رسید، از انگلیسی میانه متمایز گردید. انگلیسی نو از حدود ۱۵۰۰ میلادی تا کنون در بریتانیا و کشورهای دیگری که قبلاً مستعمره امپراتوری بریتانیا بوده‌اند، رواج دارد و در مواردی زبان رسمی می‌باشد.

معمولاً تاریخ زبان انگلیسی را به سه دوره تقسیم می‌کنند:

• انگلیسی باستان از قرن هفتم تا حدود ۱۱۰۰ م
• انگلیسی میانه از ۱۱۰۰ تا ۱۴۵۰ یا ۱۵۰۰
• انگلیسی نو از ۱۵۰۰ تا امروز

این گونه از زبان انگلیسی نخست به عنوان انگلیسی نو نخستین از دوره تودور تا حکومت موقت انگلستان و بازگردانی پادشاهی انگلستان، یعنی از اوائل سده شانزدهم تا اواخر سده هفدهم میلادی، شناخته می‌شود. آثار شاخص ابتدای این دوره مرگ آرتور (Le Morte d'Arthur) (1485) و نمایشنامه تراژدی گوربوداک (The Tragedie of Gorboduc) (1561) می‌باشد و آثار متأخر این دوره انجیل شاه جیمز (۱۶۰۴) و نمایشنامه‌های ویلیام شکسپیر می‌باشد. این آثار همچنان از حیث دستور زبانی و واژگانی اثر زیادی بر انگلیسی امروزی دارد و بخصوص موارد متأخر آن تا حد زیادی برای انگلیسی‌زبانان قابل درک هستند.

طبق دانشنامه اتنولوگ یک میلیارد نفر زبان انگلیسی جدید را به عنوان زبان اول یا دوم خود صحبت می‌کنند. بزرگترین شمار انگلیسی‌زبانان در کشورهای ایالات متحده آمریکا، بریتانیا، کانادا، استرالیا، نیوزیلند و ایرلند زندگی می‌کنند. شمار زیاد انگلیسی‌زبانان به همراه حضور بین‌المللی این زبان، آن را به یک زبان میانجی عمومی در جهان تبدیل کرده‌است. زبان انگلیسی جدید به لهجههای متعددی تکلم می‌شود که برخی از مهمترین آن عبارتند از: انگلیسی آمریکایی، انگلیسی بریتانیایی، انگلیسی استرالیایی، انگلیسی کانادایی، انگلیسی ایرلندی، انگلیسی کارائیبی، انگلیسی هندی، انگلیسی پاکستانی، انگلیسی نیجریه ای، انگلیسی نیوزیلندی، انگلیسی فلیپینی، انگلیسی سنگاپوری و انگلیسی آفریقای جنوبی.