استیون گرینبلت

استیون گرینْبلَت (انگلیسی: Stephen Jay Greenblatt‎ زاده ۷ نوامبر ۱۹۴۳) اندیشمند، نویسنده و استاد دانشگاه هاروارد و از مؤثّرترین متخصّصان مطالعات رنسانس در اواخر قرن بیستم و اوایل قرن بیست و یکم می‌باشد.

استیون گرینبلت
استیون گرینبلت سال ۲۰۰۴
زادهٔ۷ نوامبر ۱۹۴۳ ‏(۷۷ سال)
بوستون
محل زندگیکالیفرنیا، ماساچوست
پیشهادبیات رنسانس
کارهای برجستهنویسنده، ادیب، استاد دانشگاه
جایزه(ها)جایزه هولبرگ سال ۲۰۱۶

زندگی

گرینبلت خود را از یهودیان اشکنازی اروپای شرقی می‌داند. پدرانش به آمریکا کوچیدند. پدربزرگش ژنده‌چین و پدرش وکیل بوده‌است. او پس از تحصیلات ابتدایی به دانشگاه ییل رفت.[1] در ۱۹۸۰ پس از سالیانی آموزگاری در دانشگاه، به رتبه استادی رسید و نخستین کتاب نامدارش را دربارهٔ ادبیات قرن شانزدهم انگلیس نوشت. پس از بیست‌وهشت سال پژوهش و آموزگاری در کالیفرنیا به ماساچوست رفت و در دانشگاه هاروارد مشغول شد. در سال ۲۰۰۰ «استاد علوم انسانی» نامیده شد. در سالیان بعد کتاب‌هایی پرفروش در شکسپیرشناسی و مطالعات رنسانس نگاشت.[2]

وی سال ۲۰۱۴ به دعوت دانشگاه تهران به ایران سفر کرد و دربارهٔ لیر شاه شکسپیر سخن راند.[3]

گرینبلت پس از ام. اچ. آبرامز سرویراستار گزیدهٔ ادبیات انگلیسی نورتون شد.

سخن‌شناسیِ فرهنگ‌بُنیاد
نوشتار اصلی: سخن‌شناسی فرهنگ‌بنیاد

او را از پیشروان سخن‌شناسی فرهنگ‌بنیاد (Cultural Poetics) در اواخر قرن بیستم می‌دانند.

نوتاریخی‌گری
نوشتار اصلی: نوتاریخی‌گری

او عبارت «نوتاریخی‌گری» (new historicism) را به کار برد که پس از آن مشهور شد. عباس میلانی این را به فارسی «نوتاریخی‌گری» نامید.[4]

این عبارت پیش‌تر در کار مایکل مک‌کانل آمده بود.[5][6]

به فارسی
  • گرین‌بلت، استفن. «مرگ همنت و ساختن هملت» در کتاب مونالیزای ادبیات: مقالاتی دربارهٔ هملت. گزینش و ویرایش مهدی امیرخانلو. تهران: انتشارات نیلوفر. ۱۳۹۲.
  • گرینبلت، استیون (۱۳۹۵). ترجمهٔ محمود شیرزاد. «انتخابات ۲۰۱۶ در حکایت شکسپیر». هفته‌نامهٔ کرگدن (۲۷): ۱۳–۱۲. / «نمایش‌نامه شکسپیر و انتخابات آمریکا» در روزنامه هشت صبح، ۲۴ میزان ۱۳۹۵. برگردان عباس فراسو.
  • گرین‌بلت، استیون. جهان چگونه مدرن شد؟ ترجمهٔ مهدی نصراله‌زاده (۱۳۹۸)
  • گرین‌بلت، استیون. جبّار: شکسپیر و سیاست ترجمهٔ آبتین گلکار (۱۳۹۸)

مقالهٔ «خانوادهٔ ترامپ نباید با شکسپیر درافتد؛ ورمی‌افتد!» نیز به ترجمهٔ محمود شیرزاد در رادیو صدای نو منتشر شده است.

جستارهای وابسته

منابع
  1. Greenblatt, Stephen. "China: Visiting Rites (II)". The Greenblatt Reader. Ed. Michael Payne. Malden: 2005. pp. 282-290
  2. از مطالب ویکی‌پدیای انگلیسی استفاده شده‌است.
  3. http://www.hamshahrionline.ir/details/280141/Culture/culturalrelations
  4. میلانی، عباس. تجدد و تجددستیزی در ایران. تهران: نشر اختران. ۱۳۷۸ صفحهٔ ۱۳
  5. Montrose, Louis A. Professing the Renaissance: the Poetics and Politics of Culture." The New Historicism. H. Aram Veeser. Oxfordshire: Routledge. 1989. pp. 32.
  6. https://books.google.com/books?id=58BmAgAAQBAJ&pg=PR4&lpg=PR4&dq=the+new+historicism+h.+aram+veeser&source=bl&ots=zlvODhh8k_&sig=LRbtIZa9OUXIDgjAD3uqg6_8xHg&hl=en&sa=X&ei=ld-3VMroNNiOuATMwILIDw&ved=0CCMQ6AEwAQ#v=onepage&q=michael%20McCanles&f=false

پیوند به بیرون
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.