اریک ساتی

نخستین درس‌های موسیقی خود را از یک نوازنده ارگ در اونفلور گرفت سپس نزد همسر دوم پدرش که یک نوازده و آموزگار پیانو بود به فراگیری ادامه داد در ۱۸۷۹ ساتی وارد کنسرواتوار پاریس شد ولی ۲ سال و نیم بعد به دلیل بی‌استعدادی اخراج می‌گردد. ساتی در سال ۱۸۸۵ بار دیگر وارد هنرستان موسیقی شد ولی این بار هم نتوانست نظر مثبت استادان خود را جلب کند بنابراین تصمیم گرفت به خدمت ارتش در آید اما خیلی زود متوجه شد که برای این کار ساخته نشده‌است. ساتی بیشتر زندگی خود را با مشکلات مالی سپری کرد و مدتی نوازنده پیانوی یک کافه بود. باورهای مذهبی او نیز در زندگی‌اش تأثیر فراوانی داشت. ساتی در حالیکه با بسیاری از هنرمندان زمان خود از جمله کلود دبوسی، موریس راول، استفان مالارمه، پل ورلن، و پابلو پیکاسو آشنا بود و خود را به عنوان آهنگساز به جامعه شناسانده بود در سال ۱۹۰۵ با نام‌نویسی خود در مدرسه ونسان دندی «اسکولا کانتروم» برای درس گرفتن از آلبر روسل در کنتراپوئن همه را شگفت‌زده کرد. ساتی همچنین از بنیان‌گذاران گروه «شش» بود ولی به سرعت خودش از این گروه خارج شد، دیگر آهنگسازان این گروه ژرژ اریک، لویی دوره، آرتور هونگر، ژرمن تایفر، فرانسیس پولنک، و داریوش میو بودند. او بسیاری از آثار خود را بدون خط میزان می‌نوشت و در اجرای آثار خود سبک ویژه‌ای داشت. بسیاری از آهنگسازان هم دوره‌ای و آهنگسازانی که بعد از او آمده‌اند از او تأثیر پذیرفته‌اند؛ از آن جمله‌اند جان کیج، دبوسی، راول و پولنک.

• ۱۹۶۳ آتش سرکش - لویی مال[2]

• ۳ ژیمنوپدی
• نکتورن‌ها
• ۳ قطعه به شکل گلابی
• رنجش‌ها
• سوناتین
• جک در جعبه

منزل اریک ساتی

• سادول، ژرژ (۱۳۶۷). فرهنگ فیلم‌های سینما. نشر آینه.

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ اریک ساتی موجود است.

• آثار (نتها)
• وبگاه ویژه آهنگساز
• اجرایی از Gymnopédie No.1