ابوداوود سلیمان

حافظ ابوداود با نام کامل ابو داوود سلیمان بن الأشعث بن اسحاق بن بشیر بن شّداد بن عمران الأزدی السجستانی (۲۰۲ _ ۲۷۵ ه.ق) معروف به امام حافظ ابوداود ، نویسندهٔ کتاب سنن ابوداود است که یکی از صحاح سته است. وی در سیستان متولد شد، مدتی را در مسافرت گذرانید و نهایتاً در سال ۲۷۵ هجری قمری در بصره درگذشت.

او برای فراگیری حدیث به شهرهای خراسان، شام، مصر و حجاز مسافرت کرد و در نهایت تا پایان عمر در بصره رحل اقامت افکند. او فقه و حدیث را نزد احمد بن حنبل و صفوان بن صالح، قتیبه بن سعید و اسحاق بن راهویه فرا گرفت. گفته اند که ترمذی، نسایی، صاحبان سنن و ابوعوانه اسفرائینی از او حدیث سماع کرده اند و او را امام محدثان در عصر خود دانسته اند.[1]

کتاب تألیفی سنن ابی‌داوود نام دارد که یک مجموعه حدیثی است و بیشتر روایات آن در موضوع فقه است. او کتاب خود را پس از نگارش به رؤیت احمد بن حنبل رسانده و او کتابش را مورد تأیید قرار داد بدین خاطر کتاب سنن ابو داود از اعتباز زیادی برخوردار بوده و پس از صحیح بخاری و صحیح مسلم در مرتبه سوم قرار دارد.[2]

او در طول زندگی خود حدود 500.000 حدیث جمع آوری کرد ک هاز میان آن‌ها فقط 4.800 عدد را مورد تأیید خود قرار داد. در نهایت نیز گفت که از کتابش تنها 4 حدیث برای یک انسان هوشمند و متفکر کافی است: 1-اعمال هرکسی را تنها باید از روی نیت او قضاوت کرد. 2- قسمتی از برداشت خوب انسان از اسلام این است که او هرچه را که موجب نگرانی اش نیست تنها رها می‌کند. 3- هیچ کسی از شما ایمان نمی‌آورد مگر اینکه آنچه برای خود دوست می دارد برای برادرش نیز دوست بدارد. 4- حلال مشخص است، حرام نیز مشخص است، اما بین آن دو مواردی شک برانگیز وجود دارد هرکسی از آن موارد شک برانگیز پرهیز کند دین خود را حفظ کرده‌است.