ابن عبدالبر اندلسی
اِبْنِ عَبْدُالبَرّ، ابوعمر یوسف بن عبدالله بن محمد بن عبدالبر ابن عاصم نَمری (۲۵ ربیعالثانی ۳۶۸- آخر ربیعالاول ۴۶۳ق/ ۳۰ نوامبر ۹۷۸–۵ ژانویه ۱۰۷۱م) فقیه، محدث، تاریخنگار و ادیب اندلسی است.
زندگی
او را از این روی نمری خواندهاند که نسبش به نمر بن قاسط ابن افصی بن دعمی بن حَدیلة بن اسد بن ربیعة بن نزاز میرسد.[1]در قرطبه زاده شد و در همانجا رشد کرد. پدرش از فقیهان قرطبه بود و او در ۱۸ سالگی پدر را از دست داد.[2] در قرطبه به فراگیری دانشهای معمول آن زمان پرداخت.[3]
اساتید
از استادانش میتوان به اینان اشاره کرد: ابوالولید ابن فَرَضی، ابوعمر طَلْمَنَکی، قاسم بن اصبغ بیانی که نزد او حدیث خواند،[4] ابوعمر ابن مکوی، سعید بن نصر، احمد بن فتح تاجر، احمد بن قاسم تاهرتی بزاز که کتابهای محمد بن جریر طبری را به نامهای صریح السنة، التبصیر و فضائل الجهاد، نزد او خواند، قاضی ابن صفار و ابن جسور که ذیل المذیل را نزد او خواند
مذهب
ابن عبدالبر در آغاز ظاهری مذهب بود، سپس مالکی شد و گاه در پارهای از مسائل به فقه شافعی میگرایید. او چندان به درس و پژوهش اهتمام ورزید که پس از چندی از دیگر پیشینیان اندلسی خود پیشی گرفت[5]
منابع
- ابن احزم, علی. جمهرة انساب العرب، ص۳۰۰–۳۰۲.
- قاضی, عیان بن موسی. ترتیب المدارک، ج۴، ص۵۵۶.
- حمیدی, محمد. جذوة المقتبس، ج۱، ص۳۴۴،.
- حمیدی, محمد. جذوة المقتبس، ج۱، ص۱۰۶.
- قاضی, عیاض بن موسی. ترتیب المدارک، ج۴، ص۸۰۹.