آخارونیم

آخارونیم یا آحارونیم (عبری: אחרונים) (انگلیسی: Aḥaronim) به معنی " متاخرین "، به دوره ای از خاخام‌های یهودی تلمودی گفته می‌شود که از حدود قرن ۱۶ و به ویژه پس از نوشته شدن کتاب شولحان عاروخ در سال ۱۵۶۳ میلادی، تا به امروز ادامه دارد.[1]

دوره آخارونیم

در سنت یهودیان تلمودی و معتقد به شریعت شفاهی، دانشمندان بزرگی نقش داشته‌اند که در طول زمان دوره‌هایی را تشکیل داده‌اند. نشانه پایان هر دوره، کتابی است که مورد مقبولیت عمومی قرار گرفته و پس از آن کتاب، دوره بعدی شروع شده‌است.[2]

بهمین ترتیب کتاب شولحان عاروخ نقطه پایان دوره ریشونیم (متقدمین) و آغاز دوره آخارونیم (متاخرین) محسوب می‌شود.[3]

برخی از خاخام‌های دوره آخارونیم[1]

  • اسحاق ابندانا (م ۱۶۴۰–۱۷۱۰)، روحانی سفاردیک در انگلستان
  • جیکوب ابندانا (۱۶۳۰–۱۶۹۵) روحانی سفاردیک در انگلستان
  • اسحاق ابواب فونسکا (۱۶۰۵–۱۶۹۳) خاخام هلندی و کابالیست و اولین ربی در آمریکا
  • یهودا اریه لیب التر (۱۸۴۷–۱۹۰۵) خاخام حسیدی و آو بت دین لهستان
  • بصلئل اشکنازی (حدود ۱۵۲۰ - حدود ۱۵۹۲) خاخام تلمودی در فلسطین عثمانی
  • حییم دیوید یوسف آزولای (معروف به هیدا) (۱۷۲۴–۱۸۰۶) خاخام و کوهن اورشلیم
  • یائیر حییم باخاراخ (نویسنده هاووت یائیر) (۱۶۳۹–۱۷۰۲) خاخام تلمودی آلمانی
  • نفتالی زوی یهودا برلین (۱۸۱۶–۱۸۹۳) رئیس یشیوای ولوژین در لیتوانی
  • یوسف حییم بغدادی (Ben Ish Chai) (۱۸۳۲–۱۹۰۹) خاخام عراقی

منابع

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Acharonim». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۰ مه ۲۰۱۸.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.